Ορθοπεταλιές

http://www.rockguitarminiatures.com

"Θα μου δώσεις να κάνω μία;" ρωτούσα....

Θυμάμαι, ένα βροχερό καλοκαιρινό απόγευμα, έξω στο δρόμο του σπιτιού μας... Δύο τρία αγόρια της γειτονιάς έτρεχαν πάνω-κάτω, πότε το ένα, πότε το άλλο, με το ποδηλατάκι του Βασίλη -γιατί μόνο αυτός είχε ποδήλατο σε όλη τη γειτονιά. Και στην άκρη, εγώ, να περιμένω πότε θα με αφήσουν να κάνω μια βόλτα!
Η ίδια ερώτηση, κάθε απόγευμα… πρωί…, όποτε τύχαινε, δηλαδή, και τους έπαιρνα μυρωδιά από το παράθυρο του δωματίου μου να ποδηλατούν. Έπαιρνα θέση στο πεζοδρόμιο και περίμενα. Πολλές φορές έτρεχα και ξοπίσω τους…

"Θα μου δώσεις να κάνω μία;" ξαναρωτούσα

"Ναι, ναι τώρα" απαντούσε ο Βασίλης  και έφευγε παρέα με το ποδήλατό του.
Κι εγώ αδημονούσα, πότε θα έρθει η ώρα να κάνω μια βόλτα...

Κάποια στιγμή, αφού βαριόντουσαν να με βλέπουν και να με ακούν, μου 'διναν το ποδηλατάκι, -για λίγο έτσι;- το καβαλούσα όπως-όπως και με άγχος μήπως το μετανιώσουν και έτρεχα. Κι όσο έτρεχα και ο αέρας μου δρόσιζε το πρόσωπό μου, τόσο περισσότερο μου άρεσε η αίσθηση...
Πάντα γινόταν αυτό το σκηνικό... Ειδικά όταν έμπαινε η άνοιξη και ήμασταν όλη την ώρα έξω στο δρόμο και παίζαμε. Εγώ ...το βιολί μου...  "Θα μου δώσεις να κάνω μία;"  

Και τότε βέβαια, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω γιατί μου άρεσε τόσο το ποδήλατο. Ήταν η αίσθηση της ταχύτητας (!), η αίσθηση του αέρα στο παιδικό μου πρόσωπο, η αίσθηση ότι μπορώ και εγώ να κάνω ό,τι και τα αγόρια της γειτονιάς μου ή η αίσθηση της ελευθερίας; Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ακόμα δεν έχω προσδιορίσει τι είναι αυτό που με τράβηξε σε αυτό το "όχημα"... Ίσως η αίσθηση της ελευθερίας… για λίγο… όσο κρατάει μια βόλτα.

Για να μου αγοράσουν οι γονείς μου ποδήλατο, ούτε συζήτηση... τα οικονομικά μας δύσκολα, ο φόβος τους μεγαλύτερος. Όπως ήταν φυσικό, πείσμωσα, θύμωσα, ζήλεψα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως το πρώτο πράγμα που θα πάρω όταν αρχίσω να δουλεύω -όταν μεγαλώσω βέβαια, το έλεγα κι αυτό!- ήταν ένα όμορφο και μεγάλο ποδήλατο! Μεγάλη υπόσχεση! Τι στόχος! Έτσι ένιωθα καλύτερα, και συνέχισα το βιολί μου... με δανεικές βόλτες!

Φυσικά και πήρα ποδήλατο με το που έπιασα δουλειά... Αααα, η υπόσχεση.... υπόσχεση! :))))) Ας μην περιγράψω πως ένιωσα όταν επιτέλους είχα ένα ποδήλατο δικό μου! To καταλαβαίνετε θαρρώ...
Με αυτό, συνέχισα να μετακινούμε και αργότερα, για όπου πήγαινα... με το ποδήλατο για ψώνια, με το ποδήλατο στη δουλειά για αρκετά χρόνια και φυσικά, το καλύτερο... με το ποδήλατό μου βολτάριζα παρέα με την κόρη μου! Καθισματάκι στη σχάρα φυσικά! Και ...φύγαμε! Όμορφες στιγμές!

Τα τελευταία χρόνια, το χρησιμοποιώ για διασκέδαση και άθληση και λιγότερο για μετακίνηση. Ας όψεται το αυτοκίνητο... Όπως και να 'χει πάντως, δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερο μεταφορικό μέσο για την πόλη. Μια πόλη όμως που να μπορεί να σέβεται τον ποδηλάτη... Εδώ, έχουμε ζήτημα... Και δεν μιλάω για τις λωρίδες ή τη σηματοδότηση που θα ΄πρεπε να υπάρχει σε όλες τις πόλεις. Μιλάω για λίγο… σεβασμό, καθώς κινείσαι στο δρόμο... Συνεχώς έχεις το νου σου μην έρθει κανένας οδηγός αυτοκινήτου ή μηχανής και σε πάρει παραμάζωμα... Αλλά ας όψεται το πείσμα....

Και το πείσμα μου λέει, ότι θα συνεχίζω να ποδηλατώ, ελπίζοντας να βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο. Τώρα που έρχεται η Άνοιξη, είναι μια αφορμή, για περισσότερες βόλτες με ποδήλατο. Σε διαδρομές που σου παρέχουν ασφάλεια αλλά και ξενιασιά. Και δεν είναι λίγες αυτές που υπάρχουν στην Αθήνα. Κάντε ένα πέρασμα από εδώ και μάθετε περισσότερα, ίσως σας φανούν ενδιαφέρουσες.

Με πείσμα... Έως ότου μας γίνει τρόπος ζωής. Και δεν θα αργήσει. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός…

Καλές ορθοπεταλιές!