 |
| Τραπάλου-Ικαρία |
Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία κάνω ελεύθερο κάμπινγκ, όχι γιατί δεν έχω να πληρώσω το δωμάτιο, αλλά γιατί θέλω να φύγω από το δωμάτιο και τους τέσσερις τοίχους όπου ζω όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά το προσπαθώ, κι αυτό γιατί παντού υπάρχουν πολίτες-κάτοικοι, του εκάστοτε τόπου, που λόγω συμφερόντων, κυνηγούν τους ελεύθερους καμπίστες. Βλέπε Ελαφόνησο, Δονούσα, Ικαρία κλπ.
Φέτος, και για πρώτη φορά, επισκεφθήκαμε την Ικαρία, γνωρίζοντας (από διάφορες φήμες) πως η ελεύθερη κατασκήνωση δεν επιτρέπεται. Παρόλα αυτά προσπαθήσαμε να γευτούμε το ελεύθερο κάμπινγκ στο νησί σας. Και τα καταφέραμε, εν ολίγοις, αν εξαιρέσεις πως κάθε βράδυ κατασκηνώναμε και σε διαφορετική παραλία. Και αυτό γιατί, δεν άφηναν ή δεν μας κοιτούσαν με καλό μάτι, οι κάτοικοι /λουόμενοι του νησιού.
Πράγματι, στον Αρμενιστή και στις διπλανές παραλίες, είδα ένα σωρό αντίσκηνα, το ένα δίπλα στο άλλο, από νεαρά άτομα που τόλμησαν –όλοι μαζί- να παραβούν τον κανόνα «απαγορεύεται το κάμπινγκ» και ενώ δεν κατασκηνώσαμε κοντά τους, εμείς είμαστε μεγάλοι πλέον για τέτοιου είδους κατασκήνωση, τους χαιρόμουν βλέποντάς τους να χαίρονται τη θάλασσα και τη φύση ένα τσούρμο νεαρόκοσμος και με το έτσι θέλω, έκαναν διακοπές εκεί που ήθελαν. Για όσο ήθελαν. Χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν. Άλλωστε πώς να πληρώσουν ένα οργανωμένο κάμπινγκ ή ένα δωμάτιο τα παιδιά αυτά, όταν το μηνιάτικό τους είναι 400 ή 600 ευρώ. Χαιρόμουν που τα έβλεπα, γιατί μπορεί ανάμεσά τους να βρισκόταν και το παιδί μου και θα αισθανόμουν όμορφα για αυτό, αν τουλάχιστον για 4-5 ημέρες θα απολάμβανε τη θάλασσα έστω κι έτσι.
Ο κάθε κοινοτάρχης και δήμαρχος είναι υποχρεωμένος να παρέχει στον κόσμο που τον επισκέπτεται τα …εντελώς βασικά: Κάδους για σκουπίδια, κοινόχρηστες τουαλέτες, ντουζ και καθαρές ακτές. Γιατί οι ακτές, όλο τον χρόνο, είναι επισκέψιμες από τους κατοίκους του νησιού ή κάθε τόπου. Δεν μπορούμε να μιλάμε, ξεχνώντας τι γίνεται τον υπόλοιπο χρόνο από τους ίδιους τους κατοίκους με την αδιαφορία τους και να τα βάζουμε με τους ανθρώπους που θέλουν να κάνουν ελεύθερο τουρισμό (και το ξέρουν οι υπεύθυνοι πως θα έρθει κόσμος) και να τους προσάπτουν τα χίλια μύρια…
Πλέον μεγάλωσα και έχω κατασταλάξει πως ένας άνθρωπος έχει κάθε δικαίωμα να μένει κοντά στη φύση, να νιώθει τη φύση και να χαίρεται κοντά της, κάθε λεπτό που βρίσκεται εκεί, χωρίς κανένας να του αφαιρεθεί αυτό το δικαίωμα. Επίσης, δεν κατανοώ όλους αυτούς που ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ σε ανθρώπους να κοιμηθούν στην παραλία, ακόμα κι ένα μόνο βράδυ, χωρίς σκηνή, παρά μόνο με ένα υπνόσακο.
Οι παραλίες όλου του κόσμου δεν είναι ΚΑΝΕΝΟΣ. Δεν είναι ιδιοκτησία ΚΑΝΕΝΟΣ. Όσοι φωνάζουν και διώχνουν ανθρώπους από τις παραλίες, έχουν τα δικά τους συμφέροντα που μόνο οι ίδιοι ξέρουν και εμείς φανταζόμαστε. Είτε γιατί έχουν τα σπίτια τους δίπλα στην παραλία και θέλουν την ησυχία τους, είτε γιατί έχουν ενοικιαζόμενα είτε γιατί αποβλέπουν αλλού.
Ανησυχούμε για το νέο νόμο αιγιαλού που ψηφίζεται, για τις ακτές μας (σε όλη την Ελλάδα) που θα κλειστούν από ξενοδοχεία που θα χτίσουν ξένοι κλπ., και δεν βλέπουμε κάτω από τη μύτη μας. Τι; Ότι οι περισσότεροι Έλληνες, έχουν χτίσει τα εξοχικά τους δίπλα στο κύμα και οι αυλές τους έχουν ήδη κλείσει αρκετές όμορφες παραλίες. Ανησυχούμε για τους ξένους λοιπόν;
Στην Ικαρία, λοιπόν, είχαμε τη χειρότερη εμπειρία που μπορεί να έχει κάποιος που θα ήθελε να κοιμηθεί ένα βράδυ κάτω από τα αστέρια. Και σε ποιο μέρος; Στου Τραπάλου… στου διαόλου τη μάνα δηλαδή, στην άλλη άκρη της Ικαρίας, εκεί που για να φθάσεις κάνεις το μισό γύρο του νησιού. Και καθώς θέλαμε να βρούμε αυτό το όμορφο μέρος, το ήσυχο μέρος, με τη γιαγιά κα Καλιόπη που έχει το μοναδικό ταβερνάκι, κι ενώ είχαμε ονειρευτεί… γραφικότητες…, λίγο κρασάκι, μαγειρευτό φαγητό ή ό,τι άλλο είχε ημέρας και μια γιαγιά που μαγειρεύει όμορφα και να απολαύσουμε τη θάλασσα και την ησυχία (καθότι είμαστε πλέον μεγάλα παιδιά), απεναντίας απολαύσαμε την κακοτροπιά της και τη συμφεροντολογική της στάση απέναντί μας. Και όχι μόνο με μας, αλλά και με άλλο ζευγάρι που ήθελε εκείνη τη νύχτα να κοιμηθεί κάτω από τα αστέρια. Για ένα μόνο βράδυ….
Αφού φάγαμε, ό,τι προ προ χθεσινό ψαράκι είχε να μας πλασάρει, ακόμα κι μια αποθήκη άθλια ήθελε να μας νοικιάσει, αλλά δεν την άφησε ο άντρας της και η κόρης της, γιατί ζητήσαμε κάποιο δωμάτιο αν υπήρχε για εκείνο το βράδυ, κι αφού κάτσαμε αρκετή ώρα το μεσημέρι, της αφήσαμε ένα σεβαστό ποσό για γεύμα και φύγαμε για την παραλία.
Το βραδάκι νωρίς, επίσης κάτσαμε στο μαγαζάκι της για βραδινό και μπύρα. Η κυρία Καλλιόπη (η γιαγιά) και η κόρη της (Χριστίνα) – μεγάλες γυναίκες και οι δυο τους, περίμεναν πότε θα τελειώσουμε την μπουκιά μας για να κλείσουν το ταβερνάκι. Αφού τους αφήσαμε ένα σκασμό λεφτά, συνολικά εκείνη την ημέρα, πληρώσαμε 65 ευρώ, για τα δύο γεύματα, με το που φύγαμε και κατευθυνθήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάρουμε τους υπνόσακους, περνώντας να πάνε στο σπίτι τους, μας είδαν, και ξεκίνησε ο χαμός. Μας φώναξαν έξαλλες και οι δύο, μας μίλησαν άσχημα, λες κι είμαστε σχολιαρόπαιδα, λες και δεν μας ήξεραν και δεν είχαν ματα δεί που λέμε, (τρία λεπτά πριν φύγαμε από το ταβερνάκι τους) και γενικώς μας έκαναν βούκινο σε όλο το χωριό μιλώντας μας πολύ πολύ άσχημα (ας μην αναφερθώ), δίνοντας να καταλάβουμε πως αυτές κάνουν κουμάντο εκεί και δεν αφήνουν κανέναν στη δική τους παραλία να κοιμηθούν και πολλά άλλα. Έλεος….
Φυσικά και κοιμηθήκαμε στην παραλία, και φυσικά δεν κοιμηθήκαμε καλά από τον εκνευρισμό μας και φυσικά καταλάβαμε πως ο έλληνας που έχει συμφέροντα σε μέρη παραθαλάσσια, είναι έτοιμος να σε φάει στη στιγμή. Δεν καταλαβαίνει χριστό. Δεν σου αφήνει περιθώρια και φέρεται σαν άγριο θηρίο. Εκεί έχουμε φτάσει… Στην πιο απόμερη γωνιά της Ελλάδας, στο Τραπάλου της Ικαρίας, ένα σόι που καρπώνεται ό,τι μπορεί από εκείνο το μέρος, κάνει ιδιοκτησία του το μέρος και συμπεριφέρεται ανάγωγα.
Αυτή δεν είναι η δικιά μου Ελλάδα. Η δικιά μου Ελλάδα, είναι αυτή που υποδέχεται στην αγκαλιά της όλους όσους την αγαπούν. Μπορεί να γίνομαι γραφική, αλλά δεν αισθάνομαι γραφική. Διεκδικώ τη ζωή, θέλω να γεύομαι τις ομορφιές της ζωής, με σεβασμό στον άνθρωπο και στον τόπο.
Αλλά είναι απαράδεκτο σε ένα τέτοιο νησί να υπάρχει ιδιοκτησιακό καθεστώς. Απαράδεκτο φίλοι μου. Κοιτάξτε τι σπέρνετε για να δείτε τι θα θερίσετε.
