O Μικρός Πρίγκηπας

Το βιβλίο, λένε, είναι ένας καλός σύντροφος και συνάμα ένας συνοδοιπόρος σε ...ταξίδια άλλα!
Από τα βιβλία που έχω διαβάσει, πολλά από αυτά με ταξίδεψαν σε άλλους κόσμους, άλλα με οδήγησαν από μονοπάτια που δεν είχα ακόμα διαβεί αλλά θα ήθελα να περπατήσω και άλλα βιβλία που με έκαναν να νιώθω τόσο οικεία, λες και έγραψε κάποιος άλλος αντί για μένα τις σκέψεις μου. Έτσι με έκανε να νιώσω "Ο μικρός Πρίγκηπας", αυτό το παραμύθι, που δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά μα και σε μεγάλους. Μια μικρή τόσα δα ιστορία να σου υπενθυμίζει με τόσο απλό τρόπο τις αξίες της ζωής!

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα, άλλωστε δεν θα σας κουράσει καθόλου με βαθυστόχαστες σκέψεις, είναι απλή η γραφή του...

Μερικά αποσπάσματα από το παραμύθι, που με έκαναν να αγαπήσω αυτό το βιβλίο, τα δημοσιεύω στη συνέχεια. Είναι "μαγικό" σας λέω, αυτό το βιβλίο! 

Καλό διάβασμα!


......
ΧΧΙ
- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που στράφηκε, μα δεν είδε τίποτα.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω απ’ τη μηλιά...
- Ποια είσαι; Είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη...
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξουμε, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! Με συγχωρείς, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.
Ύστερα όμως που το σκέφτηκε, πρόσθεσε:
- Τι θα πει “εξημερωμένη”;
- Δεν είσαι ντόπιος, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι θα πει “εξημερωμένη”;
- Oι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγάνε. Είναι πολύ ενοχλητικό! Τρέφουν και κότες. Είναι το μόνο τους καλό. Ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Ψάχνω να βρω φίλους. Τι θα πει “εξημερωμένη”;
- Είναι κάτι που ξεχάστηκε πια, είπε η αλεπού. Σημαίνει “δημιουργώ δεσμούς”…
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Βεβαίως, απάντησε η αλεπού. Δεν είσαι για μένα παρά ένα παιδί όμοιο μ’ άλλα εκατό χιλιάδες παιδάκια. Και δε σ’ έχω ανάγκη. Κι ούτε και συ μ’ έχεις ανάγκη. Δεν είμαι για σένα παρά μια αλεπού όμοια μ’ εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αλλά, αν μ’ εξημερώσεις, θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα ‘σαι για μένα μοναδικό στον κόσμο. Και θα ‘μαι για σένα μοναδική στον κόσμο…
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκηπας. Υπάρχει ένα λουλούδι… νομίζω πως μ’ έχει εξημερώσει…
Μα ξαναγύρισε στην ιδέα της η αλεπού:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Εγώ κυνηγάω τις κότες κι οι άνθρωποι κυνηγάνε εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, όπως μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι. Βαριέμαι λοιπόν λιγάκι. Αν μ’ εξημερώσεις όμως, η ζωή μου θα πλημμυρίσει από ηλιοφώς. Θα μάθω ν’ αναγνωρίζω ένα θόρυβο από βήματα που θα ΄ναι διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους. Τ’ άλλα πατήματα με κάνουν να χώνουμαι μέσα στη γη. Τα δικά σου θα με τραβάνε έξω, σαν μουσική. Κι ύστερα για δες! Βλέπεις, εκεί κάτω, τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι για μένα είναι άχρηστο. Τα σταροχώραφα δε μου λένε τίιποτα. Κι είναι θλιβερό αυτό! Εσύ όμως έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα ΄ναι λοιπόν θαυμάσιο όταν μ’ εξημερώσεις! Το χρυσαφένιο στάρι θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θ’ αγαπήσω το θόρυβο του ανέμου στα στάχυα…
Η αλεπού σώπασε και κοίταξε για κάμποση ώρα το μικρό πρίγκιπα:
- Σε παρακαλώ… εξημερώσέ με… του είπε.
- Θέλω, είπε ο μικρός πρίγκηπας, μα δεν έχω μπροστά μου πολύ καιρό. Έχω να βρω φίλους και να μάθω ένα σωρό πράγματα.
- Δε μαθαίνεις, παρά τα πράγματα που εξημερώνεις, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν τίποτα…. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με!
- Τι πρέπει να κάνω; ρώτησε ο μικρός πρίγκηπας;
- Πρέπει να ‘χεις μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα λίγο πιο μακριά από μένα, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάξω με την άκρη του ματιού μου και δεν θα πεις τίποτα. Η γλώσσα είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα όμως θα μπορείς να κάθεσαι λίγο πιο κοντά…
Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναπήγε.
- Θα ήταν καλύτερο να ξαναέρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρθεις λόγου χάρη στις τέσσερις τ’ απόγευμα, απ’ τις τρεις θ’ αρχίσω να ‘μαι ευτυχισμένη. Όσο πλησιάζει η ώρα, τόσο θα νιώθω πιο ευτυχισμένη. Στις τέσσερις δεν θα μπορώ να σταθώ πια και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω έτσι την αξία της ευτυχίας! Μα αν έρχεσαι οποιοαδήποτε ώρα, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να προετοιμάσω την καρδιά μου… Τα έθιμα χρειάζονται.
- Τι είναι έθιμο; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Κάτι που παραξεχάστηκε πια, είπε η αλεπού. Είναι κάτι που κάνει μια μέρα να διαφέρει από τις άλλες μέρες, μια ώρα να διαφέρει από τις άλλες ώρες. Οι κυνηγοί μου, λόγου χάρη, έχουν ένα έθιμο. Χορεύουν την Πέμπτη με τις κοπέλες του χωριού. Κι έτσι η Πέμπτη είναι υπέροχη μέρα! Πάω περίπατο ως τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευασν οποιαδήποτε μέρα, οι μέρες θα ‘ταν όλες ίδιες, και δε θα είχα έτσι ποτέ διακοπές.


Ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε λοιπόν την αλεπού.
Κι όταν ήρθε η ώρα να φύγει:
- A! είπε η αλεπού, θα κλάψω…
- Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκηπας. Εγώ δεν ήθελα το κακό σου, μα εσύ ήθελες να σ’ εξημερώσω…
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Μα θα κλάψεις! Είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού
- Δεν κερδίζεις τίιποτε λοιπόν απ’ αυτό!
- Κερδίζω, είπε η αλεπού. Χάρη στο χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:
- Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να μ’ αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.
- Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου, δεν είστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Δεν σας ημέρωσε κανένας και δεν ημερώσατε κανέναν. Είσαστε όπως ήταν κι η αλεπού μου. Ήταν μια αλεπού όμοια μ’ εκατό χιλιάδες άλλες. Την έκανα όμως φίλη μου, και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα στενοχωρέθηκαν.
- Είσαστε όμορφα, μα κούφια, τους είπε ακόμα. Δεν μπορεί να πεθάνει κανείς για σας. Βέβαια, ένας συνηθισμένος περαστικός θα νόμιζε πως και το τριαντάφυλλό μου σας μοιάζει. Μα εκείνο μόνο του αξίζει περισσότερο απ’ όλα σας μαζί, αφού είν’ εκείνο που προφύλαξα με το παραβάν. Αφού για κείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή ακόμα και να σωπαίνει καμιά φορά. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και ξαναγύρισε στην αλεπού:
- Αντίο… της είπε…
- Αντίο, είπε η αλεπού. Και να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δε βλέπεις σωστά παρά με την καρδιά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.
- Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια, ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είν’ ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου, που το κάνει να ‘χει τόση σημασία.
- Είν’ ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλό μου… είπε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.


ΧΧVΙ
….
Έφτασα στον τοίχο πάνω στην ώρα για να δεχτώ στην αγκαλιά μου το μικρούλη μου τον πρίγκιπα, κάτασπρο σαν το χιόνι.
Ένιωθα πως συνέβαινε κάτι παράξενο κι ασυνήθιστο. Τον έσφιγγα στην αγκαλιά μου σαν παιδάκι, κι όμως φαινόταν πως κατρακυλούσε κατακόρυφα σε μιαν άβυσσο χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα για να τον συγκρατήσω…
Η ματιά του ήταν σοβαρή, χαμένη κάπου μακριά.
- Έχω το αρνί σου. Κι έχω και το κασόνι για το αρνί. Κι έχω και το φίμωτρο…
Και χαμογέλασε μελαγχολικά.
Περίμενα κάμποσο. Ένιωθα πως συνερχόταν λίγο λίγο:
- Φοβήθηκες μικρούλη μου…
Και βέβαια είχε φοβηθεί. Μα χαμογέλασε γλυκά:
- Θα φοβηθώ πολύ περισσότερο απόψε…
Ένιωσα ξανά να παγώνω απ’ το αίσθημα του ανεπανόρθωτου. Και κατάλαβα πως δεν άντεχα την ιδέα ότι δεν θα ξανάκουγα ποτέ αυτό το γέλιο. Ήταν για μένα σαν μια πηγή στην έρημο.
- Θέλω να ακούσω να γελάσεις πάλι, μικρούλη μου…
Μα εκείνος μου είπε:
- Απόψε, θα κλείσει χρόνος. Τ’ αστέρι μου θα βρίσκεται ακριβώς πάνω απ’ το μέρος όπου έπεσα πέρσι…
- Μικρούλη μου, πες μου πως δεν είναι παρά ένα κακό όνειρο αυτή η ιστορία με το φίδι, το ραντεβού και τ’ αστέρι…
Μα δεν απάντησε στην ερώτησή μου. Μου είπε…
- Αυτό που έχει σημασία, δεν φαίνεται…
- Και βέβαια…
- Όπως και με το λουλούδι. Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σ’ ένα αστέρι, είν’ όμορφο, τη νύχτα να κοιτάς τον ουρανό. Όλα τ’ αστέρια είν’ ανθισμένα.
- Φυσικά…
- Όπως και με το νερό. Αυτό που μου ‘δωσες να πιω ήταν σα μουσική. Χάρη στο μαγκάκι και το σκοινί… θυμάσαι… ήταν καλό…
- Φυσικά…
- Θα βλέπεις τη νύχτα τ’ αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό, για να σου δείξω πού είναι. Καλύτερα έτσι. Τ’ αστέρι μου, θα ‘ναι για σένα ένα απ’ όλα τ’ αστέρια. Κι έτσι, θα σ’ αρέσει να τα κοιτάζεις όλα… Θα γίνουν όλα φίλοι σου. Κι ύστερα θα σου χαρίσω κάτι…
Γέλασε πάλι.
- Α, μικρούλη μου, μικρούλη μου, πόσο μ’ αρέσει ν’ ακούσω αυτό το γέλιο!
- Αυτό ακριβώς θα ‘ναι το δώρο μου… Θα ‘ναι όπως και με το νερό…
- Τι θες να πεις;
- Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια. Γι’ αυτούς που ταξιδεύουν, είναι οδηγοί. Γι’ άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. Για τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου, ήταν χρυσάφι. Μα όλ’ αυτά τ’ αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα ‘χεις αστέρια που δε θα τα ‘χει κανένας…
- Τι θες να πεις;
- Όταν θα κοιτάζεις τη νύχτα τον ουρανό, αφού θα βρίσκομαι σ’ ένα απ’ αυτά, αφού θα γελώ σ’ ένα απ’ αυτά, θα ‘ναι τότε για σένα σαν να γελάνε όλα τ’ αστέρια… Εσύ θα ‘χεις αστέρια που θα ξέρουν να γελάνε!
Και γέλασε πάλι.
- Κι όταν θα παρηγορηθείς (πάντα παρηγοριέται κανείς) θα ‘σαι ευχαριστημένος που με γνώρισες. Θα ‘σαι φίλος μου παντοτινός, θα σου ‘ρχεται να γελάσεις μαζί μου. Και θ’ ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρό σου, έτσι, από ευχαρίστηση… Κι οι φίλοι σου θα παραξενευτούν, βλέποντάς σε να γελάς κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε θα τους πεις: “Μάλιστα, τ’ αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω!” Και θα σε πάρουν για τρελό, θα σου ‘χω σκαρώσει έτσι μια άσχημη βρομοδουλειά…
Και ξαναγέλασε.
- Θα ‘ναι σαν να σου ‘χω δώσει, αντί γι’ αστέρια, ένα σωρό κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν…
Και γέλασε πάλι. Ύστερα ξανασοβάρεψε.
- Απόψε, ξέρεις… μην έρθεις…
- Δε θα σ’ εγκαταλείψω.
Έχασε λίγο το κουράγιο του. Μα έκανε μια προσπάθεια ακόμα:
- Θα ΄ναι όμορφα, ξέρεις. Θα κοιτάζω κι εγώ τ’ αστέρια. Όλα τ’ αστέρια θα ‘ναι πηγάδια μ’ ένα μαγκάνι σκουριασμένο… Όλα τ’ αστέρια θα μου δίνουν να πιω…
Εγώ σώπαινα.
- Θα ‘ναι τόσο διασκεδαστικό! Θα ‘χεις πεντακόσια εκατομμύρια κουδουνάκια, θα ‘χω πεντακόσια εκατομμύρια πηγές…
Και σώπαινε κι αυτό, γιατί έκλαιγε.
- Έτσι είναι. Άσε με να κάνω ένα βήμα μονάχος.
Και κάθισε, γιατί φοβόταν.
Είπε ακόμα:
- Ξέρεις… το λουλούδι μου… είμαι υπεύθυνος γι’ αυτό! Κι είναι τόσο λεπτοκαμωμένο! Είναι τόσο απλοϊκό! Έχει τέσσερα τιποτένια αγκάθια για να το προστατέψουν απ’ τον κόσμο…
Κάθισα, γιατί δεν μπορούσα πια να σταθώ όρθιος.
Είπε:
- Να … Αυτό είν’ όλο…
Δίστασε λιγάκι ακόμα, κι ύστερα σηκώθηκε. Έκανε ένα βήμα. Εγώ ήμουν ανίκανος να σαλέψω.
Δεν είδα παρά μια κίτρινη αστραπή κοντά στον αστραγαλό του. Έμεινε για μια στιγμή ακίνητος. Δε φώναξε. Έπεσε απαλά, όπως πέφτει ένα δέντρο. Και δεν έκανε ούτε θόρυβο, γιατί ήταν η άμμος…


Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί
«Ο μικρός πρίγκιπας»



Για περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο και τον συγγραφέα του, θα βρείτε στο http://el.wikipedia.org


Μη μου πείτε πως δεν σας άρεσε, έτσι; :))))))