Είναι αλήθεια πως φτιάχνοντας αυτό το blog, μετά από τόσα χρόνια ασχολίας με τα του internet, blog, msn, facebook κλπ., είχα σκεφτεί και ομολογήσει στον εαυτό μου πως αυτό το κομμάτι, δηλ. το blog «searchreadshare», και ό,τι αναρτώ εδώ, θα ‘χει να κάνει με διάφορα χόμπυ, δημιουργίες, ασχολίες, προτάσεις κλπ. Κάτι που θα με κάνει να χαλαρώνω και να ξεμπλοκάρει λίγο το μυαλό μου, με πράγματα που μου αρέσει να ασχολούμαι. Βάλε και το γεγονός πως ήθελα να ξαναρχίσω την επαφή μου με το στήσιμο ιστοσελίδων, γλώσσα ΗΤML και δε συμμαζεύεται… ε…, ήταν ό,τι καλύτερο. Ειδικά τέτοια περίοδο που τα πράγματα δυσκολεύουν γύρω μου, λίγη ώρα να ξεφύγει το μυαλό, το έβρισκα …ελπιδοφόρο αν μη τι άλλο.
Συνήθως, έτσι κάνω. Ασχολούμαι με κάτι νέο και κάτι που θα με «τραβήξει» λίγο από τα καθημερινά, όταν περνάω «δύσκολα». Και αυτό το «δύσκολα» είναι για όλο τον κόσμο, είναι πλατύτερο...
Όμως…
Υποσυνείδητα, μάλλον, άφησα ένα μικρό «παραθυράκι» με αυτή την καρτέλα «Anna’s world», ένα μικρό χώρο για να αφήνω τις σκέψεις μου. Νομίζοντας πως θα λέω, θα γράφω μάλλον, σκέψεις για τα ανάλογα θέματα του blog μου.
Παλιότερα σημείωνα τις σκέψεις μου, πότε σε χαρτί και μετέπειτα σε blog προσωπικό. Eίναι μια ανάγκη μου η γραφή τελικά, όταν τα όρια στενεύουν, ο οργανισμός βρίσκει διέξοδο, χαζός δεν είναι, πάντα βρίσκει δρόμους και διεξόδους, αρκεί να τον εμπιστευόμαστε… κι έτσι εγώ αφήνομαι …και μετά συνέρχομαι …για τα επόμενα που θα έρθουν.
Όμως…
Αυτό το μικρό κομμάτι του blog μου, δεν μπόρεσα να το κρατήσω «ανέπαφο» από όλο αυτό που βιώνω καθημερινά, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Όλο αυτόν τον καταιγισμό οικονομικών μέτρων, την όλο και φτωχότερη καθημερινότητά μας, την απελπισία που φέρνει σε οικογένειες αφ’ ότου μένουν χωρίς δουλειά, το αδιέξοδο που νιώθουμε βλέποντας το πορτοφόλι μας να αδειάζει, τη ζωή χωρίς ελπίδα που μας χαρίζουν και προ παντός τη ζωή χωρίς όνειρα.
Είναι πολύς καιρός τώρα, που βιώνω δυσκολίες όπως όλοι μας, επαγγελματικές δυσκολίες, οικονομικά αδιέξοδα, απανωτά «φέσια» λόγω επαγγέλματος κλπ.
Συγχρόνως βιώνω έμμεσα και μέσα από τους φίλους μου το αδιέξοδο που νιώθουν, επειδή έχουν μείνει άνεργοι και το χειρότερο; που δεν φαίνεται σύντομα να υπάρξει δουλειά για αυτούς. Την απογοήτευση που νιώθω για τα όνειρα που μας κλέβουν, για το αδιέξοδο μέλλον των παιδιών μας.
Δεν μπορώ να κατανοήσω τι είναι αυτό που μας κρατά σε μια «μουδιασμένη» στάση. Και μη μου πείτε, ο φόβος της ανεργίας… Η ανεργία πλέον είναι ορατή σε όλους, δεν κάνει εξαιρέσεις. Μέσα σε μία στιγμή, βρίσκεται άνεργος. Κάθε τόσο και ένας φίλος ή γνωστός ή συγγενής, άνεργος.
Αυτό που συμβαίνει είναι εξωπραγματικό. Ποιο σίγουρο είναι να είσαι άνεργος αύριο, παρά ότι θα κρατήσεις τη δουλειά σου. Γιατί απλά, μπορεί να κλείσει η επιχείρηση που δουλεύεις.
Δεν ξέρω από πού προέρχεται το «μούδιασμα» αυτό. Πιθανόν είναι από το «βόλεμα» τόσων χρόνων στον καναπέ του σπιτιού μας. Πιθανόν…
Ίσως γιατί πιστεύαμε πως μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που πάντα αγωνιζόταν, θα συνεχίσει να αγωνίζεται και εμείς θα επωφεληθούμε χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας. Ίσως νιώθαμε πως δεν μας αφορούσαν όλα αυτά τα χρόνια αυτά που γίνονταν, οι τόσες αδικίες. Τι να πω… δεν ξέρω.
Αυτό που νιώθω, είναι όμως τούτο: Πως μας δίνεται μια ευκαιρία ακόμα, να βγούμε απλά στο δρόμο και να πούμε πως πνιγόμαστε. Δεν χρειάζεται κανενός είδους βία. Απλά, πολύ απλά, να μάθουν πόσοι είναι αυτοί που έχουν «πνιγεί» από τη θηλιά που σφίγγει. Με την παρουσία μας. Με τη φωνή μας. Απλά πράγματα.
Ας σκεφτεί ο καθένας μας τη ζωή του. Σας χαρίστηκε τίποτα, έτσι απλά; Καθόσασταν στον καναπέ, και σας έρχονταν όλα στο πιάτο; Πιστεύω πως όχι. Εγώ θυμάμαι, από τα πιο απλά πράγματα, από τις πιο κοντινές σχέσεις μέχρι και τις επαγγελματικές, πως αν δεν διεκδικούσα αυτό που ήθελα, δεν μου το χάριζε κανείς. Όχι γιατί δεν μου άξιζε να χαριστεί, απλά επειδή ο διπλανός μου δεν ήξερε πως το χρειαζόμουν. Απλά τα πράγματα.
Έτσι λοιπόν, σκέφτομαι πως μια μέρα διαμαρτυρίας ακόμα, δεν φτάνει. Δεν φτάνει μια Κυριακή, να βρεθούμε στο Σύνταγμα και να διαμαρτυρηθούμε. Από αύριο, πρέπει να ξεκινήσουμε. Νιώθω να είναι η τελευταία μας ευκαιρία, για όλους μας. Αν και πάλι, κάτσουμε σπιτάκι μας, τότε όλα τελειώνουν.
Αύριο, μεθαύριο και την Κυριακή να βρισκόμαστε στους δρόμους της Αθήνας, στους δρόμους των επαρχιακών πόλεων, όπου τέλος πάντων βρίσκεται ο καθένας. Δεν πρέπει, καν, να μπουν μέσα οι άνθρωποι αυτοί και να ψηφίσουν το νέο μνημόνιο. Καταστρέφουν τις οικογένειές μας, τις ζωές μας, τη χώρα μας, το μέλλον μας...
Στην Αθήνα, λοιπόν, με τα σωματεία μας, με τους συλλόγους μας, όχι σκόρπιες παρέες αγανακτισμένων, συγκεκριμένα και απλά πράγματα ζητάμε και πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Δουλειά για όλους, αξιοπρεπή ζωή και ελπίδα για το αύριο.
Όσο είμαστε σκορποχώρι, τόσο θα το χαίρονται, γιατί το γνωρίζουν πως καταλήγουν τέτοιου είδους σκόρπιες συγκεντρώσεις. Με άδεια χέρια όπως πήγαμε. Για αυτό ας ανασκουμπωθούμε...
Συνήθως, έτσι κάνω. Ασχολούμαι με κάτι νέο και κάτι που θα με «τραβήξει» λίγο από τα καθημερινά, όταν περνάω «δύσκολα». Και αυτό το «δύσκολα» είναι για όλο τον κόσμο, είναι πλατύτερο...
Όμως…
Υποσυνείδητα, μάλλον, άφησα ένα μικρό «παραθυράκι» με αυτή την καρτέλα «Anna’s world», ένα μικρό χώρο για να αφήνω τις σκέψεις μου. Νομίζοντας πως θα λέω, θα γράφω μάλλον, σκέψεις για τα ανάλογα θέματα του blog μου.
Παλιότερα σημείωνα τις σκέψεις μου, πότε σε χαρτί και μετέπειτα σε blog προσωπικό. Eίναι μια ανάγκη μου η γραφή τελικά, όταν τα όρια στενεύουν, ο οργανισμός βρίσκει διέξοδο, χαζός δεν είναι, πάντα βρίσκει δρόμους και διεξόδους, αρκεί να τον εμπιστευόμαστε… κι έτσι εγώ αφήνομαι …και μετά συνέρχομαι …για τα επόμενα που θα έρθουν.
Όμως…
Αυτό το μικρό κομμάτι του blog μου, δεν μπόρεσα να το κρατήσω «ανέπαφο» από όλο αυτό που βιώνω καθημερινά, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Όλο αυτόν τον καταιγισμό οικονομικών μέτρων, την όλο και φτωχότερη καθημερινότητά μας, την απελπισία που φέρνει σε οικογένειες αφ’ ότου μένουν χωρίς δουλειά, το αδιέξοδο που νιώθουμε βλέποντας το πορτοφόλι μας να αδειάζει, τη ζωή χωρίς ελπίδα που μας χαρίζουν και προ παντός τη ζωή χωρίς όνειρα.
Είναι πολύς καιρός τώρα, που βιώνω δυσκολίες όπως όλοι μας, επαγγελματικές δυσκολίες, οικονομικά αδιέξοδα, απανωτά «φέσια» λόγω επαγγέλματος κλπ.
Συγχρόνως βιώνω έμμεσα και μέσα από τους φίλους μου το αδιέξοδο που νιώθουν, επειδή έχουν μείνει άνεργοι και το χειρότερο; που δεν φαίνεται σύντομα να υπάρξει δουλειά για αυτούς. Την απογοήτευση που νιώθω για τα όνειρα που μας κλέβουν, για το αδιέξοδο μέλλον των παιδιών μας.
Δεν μπορώ να κατανοήσω τι είναι αυτό που μας κρατά σε μια «μουδιασμένη» στάση. Και μη μου πείτε, ο φόβος της ανεργίας… Η ανεργία πλέον είναι ορατή σε όλους, δεν κάνει εξαιρέσεις. Μέσα σε μία στιγμή, βρίσκεται άνεργος. Κάθε τόσο και ένας φίλος ή γνωστός ή συγγενής, άνεργος.
Αυτό που συμβαίνει είναι εξωπραγματικό. Ποιο σίγουρο είναι να είσαι άνεργος αύριο, παρά ότι θα κρατήσεις τη δουλειά σου. Γιατί απλά, μπορεί να κλείσει η επιχείρηση που δουλεύεις.
Δεν ξέρω από πού προέρχεται το «μούδιασμα» αυτό. Πιθανόν είναι από το «βόλεμα» τόσων χρόνων στον καναπέ του σπιτιού μας. Πιθανόν…
Ίσως γιατί πιστεύαμε πως μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που πάντα αγωνιζόταν, θα συνεχίσει να αγωνίζεται και εμείς θα επωφεληθούμε χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας. Ίσως νιώθαμε πως δεν μας αφορούσαν όλα αυτά τα χρόνια αυτά που γίνονταν, οι τόσες αδικίες. Τι να πω… δεν ξέρω.
Αυτό που νιώθω, είναι όμως τούτο: Πως μας δίνεται μια ευκαιρία ακόμα, να βγούμε απλά στο δρόμο και να πούμε πως πνιγόμαστε. Δεν χρειάζεται κανενός είδους βία. Απλά, πολύ απλά, να μάθουν πόσοι είναι αυτοί που έχουν «πνιγεί» από τη θηλιά που σφίγγει. Με την παρουσία μας. Με τη φωνή μας. Απλά πράγματα.
Ας σκεφτεί ο καθένας μας τη ζωή του. Σας χαρίστηκε τίποτα, έτσι απλά; Καθόσασταν στον καναπέ, και σας έρχονταν όλα στο πιάτο; Πιστεύω πως όχι. Εγώ θυμάμαι, από τα πιο απλά πράγματα, από τις πιο κοντινές σχέσεις μέχρι και τις επαγγελματικές, πως αν δεν διεκδικούσα αυτό που ήθελα, δεν μου το χάριζε κανείς. Όχι γιατί δεν μου άξιζε να χαριστεί, απλά επειδή ο διπλανός μου δεν ήξερε πως το χρειαζόμουν. Απλά τα πράγματα.
Έτσι λοιπόν, σκέφτομαι πως μια μέρα διαμαρτυρίας ακόμα, δεν φτάνει. Δεν φτάνει μια Κυριακή, να βρεθούμε στο Σύνταγμα και να διαμαρτυρηθούμε. Από αύριο, πρέπει να ξεκινήσουμε. Νιώθω να είναι η τελευταία μας ευκαιρία, για όλους μας. Αν και πάλι, κάτσουμε σπιτάκι μας, τότε όλα τελειώνουν.
Αύριο, μεθαύριο και την Κυριακή να βρισκόμαστε στους δρόμους της Αθήνας, στους δρόμους των επαρχιακών πόλεων, όπου τέλος πάντων βρίσκεται ο καθένας. Δεν πρέπει, καν, να μπουν μέσα οι άνθρωποι αυτοί και να ψηφίσουν το νέο μνημόνιο. Καταστρέφουν τις οικογένειές μας, τις ζωές μας, τη χώρα μας, το μέλλον μας...
Στην Αθήνα, λοιπόν, με τα σωματεία μας, με τους συλλόγους μας, όχι σκόρπιες παρέες αγανακτισμένων, συγκεκριμένα και απλά πράγματα ζητάμε και πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Δουλειά για όλους, αξιοπρεπή ζωή και ελπίδα για το αύριο.
Όσο είμαστε σκορποχώρι, τόσο θα το χαίρονται, γιατί το γνωρίζουν πως καταλήγουν τέτοιου είδους σκόρπιες συγκεντρώσεις. Με άδεια χέρια όπως πήγαμε. Για αυτό ας ανασκουμπωθούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου